søndag 28. oktober 2012

I Hamsuns rike


Hamarøy. 26.oktober
Jeg reiste fra Knut Hamsuns rike, den kalde øya i Nordland, grytidlig. Det føles nå som det har gått mer enn en dag og en natt, som om det var en vond drøm jeg opplevde for lenge siden. Men det var bare i går jeg hørte mine skritt over den frosne snøen på brygga i Hamarøy, gikk ombord på hurtigbåten og satt sammenkrøpet på et av de mange ledige setene. Jeg hadde besøkt Hamsuns kommune, øya med de tusen hjem, en videregående skole som bærer den berømte og fordømte mannens navn, et kommunebygg som ønsker besøkerne velkommen med en byste av Knut Hamsun, veiskilt som peker mot huset hans som nå er et museum, og et seks etasjers bygg som er reist for å romme Hamsuns liv, kunst og politiske og etiske svik.

Hamsunsenteret er en arkitektonisk perle og et fenomen. Hvor mange skikkelser får gedigne bygg som skal gjenspeile egne liv og produksjon gjennom materiale, konstruksjon og form? Landsforræderen hadde fått denne æren og anerkjennelsen. Asymmetrien i bygget gir en underlig opplevelse. Skjeve vegger, gulv og stoler. Høye bambusstrå på taket som skaper støy når de rører seg i den nordlige vinden. Lyden fra strømmen i havet rett ved blander seg med støyet fra taket, med det fargede lyset som går gjennom det gule glasset i en av balkongene. Uro. Liv. Død.

Da jeg gikk ut av det fascinerende og angstskapende senteret hadde jeg en følelse. Jeg må tibake dit, gjentok stemmen i meg. Det var som om en del av meg var der inne. Resten av dagen er jeg jaget av Hamsun. Mannen jeg nektet å ha noe med å gjøre da jeg avslo invitasjonen til Hamsundagene i sommer. Jeg ville ikke vite av Hamarøy, Hamsuns miljøe, Hamsuns rike. Jeg bannet og skrev et svovelinnlegg og ba dem forsvinne. Bort med Hamsun!

Det er lett å hate Hamsun. Landssvikeren, Nazisten, mannssjåvinisten, rasisten som betaktet samer og svarte som dyr, og lavere enn det. Det er lett å ta avstand fra ham som trosset en hel nasjons stolthet og vilje etter krigen, som insisterte hele veien på å følge sitt eget gale spor, på gjengrodde stier. Det er lett å forakte Hamsun når man ikke opplever ham som en påminnelse om egne mørke demoner.

Kragerø. 27.oktober
Skyggen min var lengre enn meg da jeg gikk på sykkelfeltet langs E-18 ut av Kragerø i morges. Jeg trillet min svarte koffert, snudde meg iblant for å se bort mot veien, og fortsatte å gå helt til sykkelfeltet svingte og jeg gikk på kanten av motorveien, et stykke mot en rundkjøring. Der stanset jeg og leste på skiltet at det var mange kilometer igjen til Drangedal og den nærmeste togstasjonen. Skulle jeg haike? Jeg bestemte meg for å gå tilbake til sykkelfeltet, sto der. Jeg var kald, iskald. Jeg hadde ligget ute under en åpen himmel på hard bakke i minus 4 grader, rett ved brygga. Det blåste fuktig vind. Jeg var kald, hele natten! Det var tidlig, mørkt, og jeg frøs inn i beinmargen! Jeg hadde gått i mange kilometer allerede og ville ikke snu og gå tilbake til Kragerø. Jeg har aldri likt å snu.
Det var fortsatt mulig å ringe en drosje, be ham eller henne kjøre til spa-hotellet og holde det planlagte foredraget: Mennesket i kulturen. Men støyet fra stille, kalde Hamarøy tvang meg ut på en vond og målløs og angstfull vandring. Hamsun var en vandrer. Han var også rastløs. Men han hadde tross alt et hjem. Nå, et museum.

Det var kaldt og sent da jeg sto utenfor den låste døren på hotell Viktoria. Jeg hadde forlatt rommet mitt på luksushotellet med spa-anlegg og golfbaner, en bar, et kunstig vannfall under en åpen peis, myke puter på designsofaer og romantisk musikk. Jeg "lånte" et par fleecepledd fra restauranten som fortsatt var åpen, uten å spørre. Jeg bare tok dem. Et svart, et grønt. Jeg la min harde håndveske under hodet, lå og så på fullmånen i himmelen over meg, jeg kjente den friske kulden. Det føltes riktig, og på et merkelig vis godt, å slutte å oppleve hjemløshet som en metafor, en slags intelektuell sutring fra en varm stue når jeg kjente smertestikkene på stille kvelder i Stockholm. Der jeg lå i natt hadde jeg ikke tak over hodet, bare en hvit trevegg på den ene siden og det svarte havet på den andre siden. Jeg lå i fosterstillingen, alene. Hjemløs. En dag med Hamsun, og jeg ble kastet ut av min egen stue. I kulden. Og det er støy. Masse støy inni meg.

Telemark, E18. 28.oktober
Mange biler kjører forbi meg. Ingen stopper. Jeg har prøvd å haike en gang før.1996. Som nyankommer i Oslo visste jeg ikke at det ikke gikk busser på julaften, jeg oppdaget det for sent, og det var kaldt, kaldt! Tommelen måtte til slutt opp. Og nå igjen, mange år senere.
Flere biler kjørte, så stoppet det en bil. Jeg la min koffert i bagasjerommet og satte meg på passasjersetet. Jeg gned hendene og begynte jeg å forklare mens den middelaldrende mannen kjørte mot togsatsjonen. I speilet så jeg plutselig blinkende blå lys, en politibil. Mannen måtte stoppe to minutter etter at han hadde begynt å kjøre. Han skjønte ingenting. Jeg skjønte det.

Jeg hadde vært bort i den situasjonen før. En politibil som venter på meg utenfor døren. En politimann som ser med skeptisk blikk på meg og spør: "Går det bra med deg?". Den gangen i Stockholm hadde jeg gått halve natten i skogen på snø og is. Jeg skulle lete etter noe, noen, som jeg ikke hadde funnet på dagen, i folkemengden, foredragssalene, bibliotekene, kaffeene, stuene.
"Fant du henne i skogen?" spurte han, en ung mann i uniform. Jeg svarte: "Nei, jeg fant henne ikke", og endte i lukket psykiatrisk avdeling.

Denne gangen var det en gammel politimann som snakket norsk østlandsdialekt. "Går det bra med deg?". "Ja". Han kjørte meg til legevakten på Kragerø sykehus likevel. Jeg skjønte at det ikke var noen vits i å protestere. Noen hadde observert meg gående klokken seks en søndag morgen på motorveien. Det var ikke noen vits å prøve å spille frisk og normal. For så våken som jeg var, skjønte jeg at det ikke var normalt. Det var ren galskap. Vaktlegen fant fort ut at jeg var ved min fulle fem. Jeg var ikke like sikker.

Bø. 28.oktober
Det knitrer og brenner. Jeg er varm i kroppen. Fristelsen var stor til å tenne på peisen. Jeg brukte en hel fyrstikkeske, en avis og tre servietter, og en time. Nå brenner det. Jeg sitter alene i Bø hotell, den eneste gjesten på hotellet med 64 rom. I morgen blir det et foredrag på Høyskolen i Telemark. Men jeg vil ikke tenke på det nå, menneskene som sitter og betrakter meg, ordene som jeg må si, de veldig mange ordene som trengs for å fylle et foredrag. Jeg vil ikke tenke på det. Ikke nå.

Det sto en annonse på en tavle utenfor kulturhuset som jeg så da jeg lette etter hotellet. Jeg stoppet, leste. "Aktivisten, forfatteren, den homofile transpersonen (hm!) og vinneren av Fritt Ords pris i år Sara Mats Azmeh Rasmussen holder foredrag om kvinner i islam". Jeg gikk videre. Det var tomt i gatene i Bø. Sur vind og et mørke som la seg over bygda. Jeg kom heldigvis frem til hotellet rett før resepsjonisten og den eneste i huset skulle gå. Jeg kom inn denne gangen. Jeg kan nå sitte foran peisen, betrakte de dansende ildtungene og tenke på dagen, og dagen før, og dagen før igjen.

Å gi meg Fritt Ords pris var en tabbe, misforstått godhet, naiv sjenerøsitet. I intervju etter intervju skrives det at jeg er modig. Modig!

I Hamsunsenteret ble jeg avkledd. I møtet med Hamsun ble jeg avslørt. Det var jeg som så det, og det var jeg som ble skremt, som måtte møte ansiktet mitt i speilet samme kveld. Og hate det, virkelig, virkelig hate det! Jeg, fascisten og rasisten som hadde angret. Renvasket meg. Blitt "modig".

Hamsun angret ikke. Han var svart eller hvit. Jeg har ingen farge. Og rundt meg er det alltid grått.

Intet skremmer meg mer enn hverdagen, og dagen etter, og dagen etter igjen. Livet som fortsetter. Bare fortsetter, og aldri tar slutt.
Speilene som reflekterer ansiktet mitt.
Jeg fryser og skjelver og får vondt i føtter, hender og fingre.

Og det finnes speil overalt.


lørdag 29. september 2012

Jeg har rørt ved din profet


إذا كنت ما بتحب يرسموك تغطى يا نبي
Hvis du ikke liker å bli tegnet, dekk deg til, profet


Jeg ble kontaktet av NRK-Kulturnytt forrige uke. Saken var uroen som følge av den islamkritiske filmen «Muslimenes uskyld», og hvorvidt det var riktig av det franske magasinet, Charlie Hebdo, å trykke satiriske karikaturer av profeten i en spent situasjon. Først i dag fikk jeg tid til å høre på intervjuet som jeg hadde gitt. Heldigvis gjorde jeg det.

Jeg hørte meg selv si at det franske magasinets trykking av religionskritiske tegninger i en betent kontekst var svært uklokt. Jeg hørte meg selv forsvare både press- og ytringsfrihet og sensur. Samtidig!

Nå finnes det bare en ting å gjøre: Jeg prøver å rette på min grove feil. Samtidig må jeg reflektere rundt årsaken bak denne fravikelsen fra mine klare prinsipper og konsekvente forsvar for ytringsfrihet gjennom flere år.


«Rør ikke ved min profet!»

Det ropte sinte og krenkede muslimer i Paris forrige fredag. Flere ambassader og skoler ble stengt og en generell stemning av konflikt og uro dominerte i Paris. Den organiserte religionen og det lydige kollektivet gikk ut på gatene etter fredagsbønnen for å forsvare tabuet og dogmet. Mot? Humor og satire, og en lavbudsjett-film av det dårligste slaget.

Det er nå over tre uker siden den amerikanske ambassaden i Benghazi ble angrepet og fire diplomater drept. Det ble en særdeles dramatisk inngang til den nye konflikten mellom ytring og dogme. Muslimer i over tjue land har protestert mot at deres hellige profet er blitt fremstilt og avbildet på en måte som ikke stemmer overens med den islamske kildenes fremstilling av ham.


Avstand mellom mennesker. Dialog mellom kulturer 

Når ropene blir høye, protestene mange og sinnet får voldelige utslag, velger mange å gjøre retrett. Man ønsker forståelig nok ikke å bli medvirkende til at noen blir skadet eller til hærverk mot eiendom. Vi orker ikke lenger å høre de høylytte protestene. Vi vil ha fred og ro.

Vi begynner å vise forståelse for dogmets forsvarere. Vi aksepterer at det reiser seg en mur mellom oss og dem, vår og deres virkelighetsoppfatninger, og vi kaller det voksende gapet mellom oss mennesker tilnærming og dialog mellom kulturer.

Jeg tror at det var det som skjedde med meg den dagen jeg på et radiointervju balanserte mellom to motsetninger: ytringsfrihet og sensur. Jeg hadde engasjert meg med sjel, hjerte og penn i den forrige karikaturstriden, og følte i et svakt øyeblikk at jeg ikke orket en ny runde. Men når jeg tenker på konsekvensene av et slikt valg, innser jeg at forsvar for ytringsfriheten og demokratiets grunnleggende prinsipper er det eneste alternativet.


Humor mot religiøs fanatisme

Jeg trekker tilbake min ugjennomtenkte kritikk og gir magasinet, Charlie Hebdo, en uforbeholden støtte. Islamister, fundamentalister og konforme muslimer forsøker å sette opp et høyt gjerde rundt sine dogmer og går langt over rimelighetens grense.

Dette magasinet som har insistert på å utføre konsekvent sin samfunnskritiske oppgave er både blitt trukket for retten og fått en brannbombe kastet mot sine lokaler i fjor etter trykkingen av islamkritiske tegninger.

Det er nettopp i en slik kontekst med sårede følelser og krav om å verne en religiøs skikkelse at satire får en spesielt viktig funksjon. Den kan peke på maktmisbruk fra enkelte grupper.

Vi trenger skarp humor for å svare på den urimelige irritasjonen over at andre ikke faller på kne foran ens hellige symboler. Men vi trenger humor og satire til mer enn det.

En penn kan bore gjennom skjoldet av «hellighet» som hindrer berøring med fornuft og den kritiske tanke hos de troende. Når en hel kultur blir holdt bak et slikt skjold blir behovet presserende for de vanhelligende strekene og ordene.

Det er bare klokt å forsvare demokratiet, og det var meget klokt av Charlie Hebdo å gjøre det på sin særegne måte.


Religionskritikk, nei takk! 

I et demokrati har ingen grupper rett til å kreve av andre ikke å røre ved sine hellige symboler. Takker man ja til demokratiske rettigheter, må man takke ja til religionskritikk.

Jeg er en sekulær humanist med muslimsk bakgrunn som har takket ja til den demokratiske pakken. Jeg liker ikke at jeg blir møtt med et tett gjerde av trusler, emosjonelt press og forvrengte begreper om respekt og toleranse hver gang jeg utfordrer et islamsk dogme eller tabu. Dette gjerdet som er blitt reist av fundamentalister må sparkes fordi det står i veien for islamsk opplysning, den står og blokkerer for min og neste generasjon muslimer.

Nei takk! Vi vil ikke ha dogmene som ble konstruert for over ett tusen år siden. Vi som lever i dag ønsker en opplyst islam som maner til fred, ikke blir brukt for å skape konflikt.

Jeg legger ut min egen tegning av profeten slik jeg forestiller meg ham som et «ja, takk til opplysning».

عفوا, لقد لمست نبيك


تظاهر  آلاف من المسلمين الغاضبين في شوارع باريس الاسبوع الماضي  تحت الراية التالية: "لا تلمس نبيي!". خلال المظاهرة ارتفعت الصيحات المطالبة بعدم الاقتراب من نبي المسلمين لا بالتصوير و لا بالكلمة الناقدة. و قررت السلطات الفرنسية إغلاق العديد من السفارات و المدارس جراء عموم جو من الاضطراب و النزاع.
 بكلمات أخرى تم خلق حالة من الطوارئ من قبل جماعات دينية منظمة خرجت الى الشوارع بعد صلاة الجمعة تطالب بمنزلة خاصة للقواعد الدينية تجعلها غير قابلة للمس أو المناقشة و تحمي المسَلٌمات من ضربات الطرافة و السخرية.
مظاهرات باريس واحدة من تداعيات نشر الفيلم البائس و السيئ "براءة المسلمين". السؤال الملح في هذا الاطار هو لماذا يكترث المسلمون بإنتاج رخيص ذي مضمون سخيف؟ السؤال الاهم يخص غاية المشروع الاسلامي السياسي: ما هو الهدف من الحملات المتكررة و العنيفة ضد حرية التعبير؟ الجواب البديهي هو حماية مركز القوة الديني من النقد بغض النظر عن مصدره أو نوعيته أو هدفه.
الخلاف المتجدد بين حرية التعبير و حماية الدوغمائيات الدينية ابتدأ باعتداء غير مبرر و شنيع ضد سفارة دولة أجنبية في ليبيا و مقتل أربعة دبلوماسيين. أليس هناك احترام للآخر و للقوانين الدولية في دولنا الاسلامية؟ الاحتجاجات عامة و مستمرة في أكثر من عشرين دولة, ليس ضد هذا التصرف البربري و خرق الالتزامات الدولية, و لكن ضد تصوير النبي بصورة لا تتفق مع القواعد الاسلامية.
 عفوا, هذا يثير القلق على الثقافة الاسلامية و مستقبل العالم الاسلامي.
هل نريد أن نكون جزءا من العالم المتحضر نتبع القوانين السائدة على الجميع, أم نريد أن نقبر أنفسنا و أبنائنا بأفكار متحجرة تتضارب مع العصر و العقل و الدين السليم؟
الاسلاميون و الاصوليون يحاولون أن يبنوا حاجزا حول الدوغمائيات, المسلٌمات الدينية التي لا يسمح بالدنو منها فكريا. في هذا السعي يتخطى الأصوليون الحدود المقبولة ضمن الديمقراطية.
المجلة الفرنسية, شارلي ايبدو, و التي عاملت الاسلام كأي دين آخر و أصرت على نهجها العام من النقد الاجتماعي و السياسي قد تعرضت لحملات متواصلة من الضغط و الارهاب. كإنسانة مؤمنة بالديمقراطية من أصل إسلامي أعبر عن مساندتي لهذه المجلة الفرنسية من غير تحفظ.
 في هذا المضمون بالذات تصبح للسخرية وظيفة هامة و هي الاشارة إلى ممارسة القوة غير المشروعة و الضغط على حقوق و أفكار الآخرين. الطرافة سلاح حاد ضد الاصولية و التعجرف الديني. إن بمقدرة القلم الناقد أن يحفر ثقبا في الترس الذي يمنع التقاء الدين بالعقل و المنطق.
إنني أنتمي للثقافة الاسلامية و تهمني مصلحة المسلمين. ولهذا السبب أرفض أن يكون مصير كل من يتحدى القواعد الدينية الممنوعة اللمس أن يواجه بالتهديدات و الضغوط و في أسوأ الأحوال العنف الجسدي. يجب إزاحة هذا الحاجز الذي وضعه الأصوليون في طريق التنوير الإسلامي.
يا أخي المسلم و أختي المسلمة, سوف أنشر الآن كرتونا رسمته شخصيا للنبي محمد كما تصورته. ليس هدفي الإهانة بل التوعية و النقد الاجتماعي. أريد بهذا أن أنتقد الفهم الديني المتحجر و لا أطلب منك الاتفاق معي في أي أمر. و لكن واجبك كإنسانة متحضرة هو احترام حقي لإبداء الرأي و عدم إثارة ثورة كوكبية لفرض آرائك على الجميع. 

Vår feilbarlige profet

I den korte pausen mellom to debatter i Protestfestivalen i Kristiansand kom jeg over filmen «Muslimenes uskyld». Jeg spolte fort frem i traileren. Tre minutter var tilstrekkelig for å danne meg en mening: et amatørmessig sammensurium av overspilte, parodiske iscenesettelser som ikke fortjener oppmerksomhet.

Oppmerksomhet har den fått. Sinnene er satt i kok i den muslimske verden. Det er massemobilisering for å gjenopprette profetens ære i Øst og Vest. I løpet av få dager er bildet blitt så komplekst at ingen kan hevde å ha full oversikt over situasjonen. Angrep på ambassader og selvmordsaksjoner har krevd mange ofre. Store demonstrasjoner arrangeres daglig. Nyhetsartikler og analyser strømmer inn. Vi ser, hører, leser og plages av spørsmål om hvordan en lavbudsjettfilm av dette slaget kunne utløse en internasjonal krise. Etter alle forsøk på å tegne akseptable grenser mellom religions- og ytringsfrihet, burde vi ha kommet lenger. Men så er vi der igjen, -i uro, strid og konflikt.

Den nye bølgen av protester kan søkes forklart i den arabiske verdens postrevolusjonære kaos, den skyhøye arbeidsledigheten og de utbredte anti-amerikanske følelsene. Man kan påpeke fremveksten av høyreekstreme grupper og økende skepsis, eller direkte fiendtlighet, mot muslimer i vestlige land. Eksperter har allerede pekt på alle disse økonomiske og politiske faktorene. Men hvor ble det av det religiøse perspektivet i denne konflikten som ble utløst av religionskritikk og besvart med religionsforsvar? Det kan virke som om analytikernes hjemlige atmosfære hvor religion i en liberal utgave har fått minner om religionskriger til å blekne, farger vurderingene. Med min bakgrunn i muslimsk kultur og tro oppfatter jeg slike analyser som gode, men utilstrekkelige.

De hissige demonstrantene i og utenfor den muslimske verden, som setter den muslimske profetens ære over, ikke bare ytringsfriheten, men menneskerettigheter og andre menneskeskapte lover, kan ha ulike beveggrunner og varierende politiske, sosiale og moralske ståsted. Men like fullt understreker de profetens status i islam. Opphøyet og uangripelig. Ufeilbarlig og urørlig. Spørsmål om dagens spente situasjon kan knapt formuleres, enda mindre bli besvart, mener jeg, om ikke det religiøse aspektet tas i betraktning.

Så la meg skrive litt om religion, ikke som en statisk størrelse, men som en historisk prosess. For det som har formet den islamske kollektive erfaringen og tradisjonen er sammensatt. Nettopp det gir meg forsiktig optimisme. Det eksplosive raseriet på vegne av profeten henger uløselig sammen med dogmer og doktriner som ble utviklet i en fase i islamsk historie lenge etter profetens død.

Det ortodokse dogmet om Koranen som et ikke-skapt, men evig eksisterende budskap, og doktrinen om Guds sendebuds fullkommenhet er et teologisk-filosofisk tvillingpar som ble konstruert i en tid da det raste borgerkrig under kalifen Ali ibn Abi Talib. Senere ble dogmet befestet av kalifen al-Ma´mun i år 827 etter at den ene av de to rivaler, umayyadene (i dag kalt sunniene), hadde marginalisert Alis tilhengere (Sjiaene). Med andre ord gikk sentralisering av politisk makt i det nyetablerte islamske imperiet hånd i hånd med sementering av det hellige budskapet og eliminering av all teologisk utfordring. Det fantes på den tiden en markant skole, Mu´tazila, som distanserte seg fra disse irrasjonelle doktrinene og måtte gå under jorden av den grunn.

Men hva har en historie fra 700- og 800-tallets Arabia å gjøre i en kronikk om storming av ambassader og andre omfattende og voldelige reaksjoner på en islamkritisk film som ble produsert i USA i 2011? Alt! Å angripe profetens «hellighet» blir helt logisk tolket som et angrep på den klassiske troens fundament. I denne stivnede teologiske konteksten blir en karikatur som menneskeliggjør og reduserer profeten et angrep på religionens grunnleggende forutsetninger.

Jeg har grublet mye over dette de seneste årene. Det har blitt tydelig for meg at dette dogmet må utfordres, ikke bare for å løse den nåværende konflikten om ytring versus tro, men for å frigjøre islamsk tradisjon fra en tvangstrøye som har ført til intellektuell og filosofisk stagnasjon gjennom århundrer. Dette utgjør den største barrieren mot reformistisk teologi, og mot liberale idéers inntreden i muslimsk kultur og samfunn.

I utgangspunktet trengs det en enkel logisk øvelse for å knekke denne muren av et dogme som atskillig klassisk teologisk litteratur bygger på. Logikk fungerer som sedvanlig ikke optimalt i møte med det som tilhører en åndelig og religiøs sfære. Likevel er det min moralske plikt å komme med denne utfordringen til mine egne. Jeg holder meg innenfor den islamske tradisjonen, og skal ikke hente støtte fra en eneste ikke-muslimsk kilde. Jeg mener bestemt at vi muslimer har det vi trenger av kunnskap og verktøy til analyse i vår egen tradisjon. Alt vi trenger å gjøre er å lese med nye øyne.

Den følgende fortellingen står i klassiske islamske historiebøker og er kjent for de fleste muslimer: Kort tid før slaget ved Badr i den vestlige delen av den arabiske halvøya (624), og etter at profet Muhammad hadde plassert troppene i posisjon, spør en disippel, Hubab, om dette valget av militær stilling er åpenbart av Gud eller strategisk tenkt av profeten selv. Profeten svarer at det er hans eget valg. Da svarer Hubab: «Profet, dette er ikke rett posisjon». Resten av historien viser at profeten følger Hubabs anbefaling og beordrer troppene til å marsjere til den nærmeste vannkilden og blokkere den for fienden.

Slik, og bare på grunn av den nye taktikken, vinner muslimer dette slaget som blir ansett som et vendepunkt i muslimers kamp mot hedenske stammer. Profeten hadde gjort en grov feilvurdering i en svært alvorlig krigssituasjon, i en skjebnesvanger fase i islamsk historie. Rettledningen kom fra et individ i det muslimske fellesskapet, ikke direkte fra Gud. Hva bør dette si oss om både profeten og Koranens tilblivelse? En ufeilbarlig og hellig skikkelse kan levere en himmelsk bok uten at en eneste bokstav skifter stilling. Men et vanlig, utvalgt menneske formidler Guds budskap i tidens termer.

Å reformere islamsk teologi innebærer ikke å kaste all vår tradisjon over bord, men handler om å etablere metoder for rasjonell refleksjon og argumentasjon. Å forkaste imitasjon og repetisjon. Vi må slutte å stemple rasjonalistene blant oss som kjettere, og heller se på dem som kreative utfordrere og fornyere. Først når vi har frigjort vår religion fra historiens stumme lenker, de lammende dogmene, slutter dårlige filmer og enkle karikaturer av vår profet å bli en destruktiv kraft som skaper dommedagstilstander.
_____

Publisert i Aftenposten 21.sep. og ble lagt ut i engelsk og arabisk oversettelse på opendemocracy.net 24.sep.

نبينا غير المعصوم عن الخطأ


سارة العظمة راسموسن, كاتبة سورية نرويجية حرة و ناقدة اجتماعية, حائزة على إجازة جامعية بالدراسات الثقافية و مختصة بالإسلام و الشرق الاوسط           

                                                                                          حدث ان وقع انتباهي على فيلم "براءة المسلمين" خلال فترة الاستراحة القصيرة بين ندوتين في مهرجان ثقافي. قررت ان اشاهد بسرعة مقتبسات من هذا الفيلم, و كانت ثلاث دقائق وقتا كافيا بالنسبة لي لتكوين رأي. إن هذا الإنتاج غير المحترف المكون من خليط غير متجانس من مشاهد مليئة بالمبالغات و التقليد الساخر هو غير جدير بالاهتمام.                                                   
لكن الفيلم تلقى الكثير من الاهتمام و ادى لثورة غضب في العالم الإسلامي. هناك تحركات و احتجاجات واسعة للدفاع عن شرف النبي في الشرق و الغرب. في غضون ايام قليلة اصبحت الصورة على درجة عالية من التعقيد حتى انه لم يعد بوسع أحد ان يدعي فهما تاما للوضع الحالي.
لقد ادت اعتداءات على عدة سفارات اجنبية و عمليات انتحارية مؤخرا لوقوع العديد من الضحايا. تنعقد مظاهرات كبيرة يوميا و تتبعها سلسلة من المقالات الإخبارية و التحليلية. إننا نرى و نسمع و نقرأ و نضيق بتساؤلات حول ما الذي جعل فيلما رخيص الإنتاج من هذه النوعية السيئة يولد ازمة دولية. بعد كل المحاولات الجادة لرسم حدود مقبولة بين حق الاعتقاد و حرية التعبير كان من المفترض ان نكون اقرب كنتيجة ايجابية مما هو عليه الحال الآن. و لكننا نجد انفسنا هنا مرة اخرى, في اضطراب و صراع و خلاف.

العامل الديني في الازمة
من الممكن البحث عن تفسيرات لموجة الاحتجاجات الجديدة في الفوضى التي تبعت الثورات في العالم العربي و في نسبة البطالة المرتفعة و انتشار المشاعر المعادية للولايات المتحدة في الشارع الإسلامي. من الممكن ايضا الإشارة الى ازدياد شعبية جماعات اليمين المتطرف و تزايد الشكوك او العداء الصريح تجاه المسلمين في الدول الغربية كدافع من دوافع الاحتجاج. لقد اشار الخبراء الى هذه العوامل الاقتصادية و السياسية كلها. و لكن اين هو الجانب الديني في تحليل الخلاف الذي تولد عن نقد ديني تم الرد عليه بالدفاع عن الدين؟ يبدو و كان بيئة المحللين الفكرية في مجتمعات يعم فيها فهم ليبرالي للدين قد اوهنت ذكريات الحروب الدينية, و يبدو ان هذا يلون تقديراتهم للوضع الراهن. مع خلفيتي في الدين و الثقافة الاسلامية ارى ان هذه التحاليل جيدة و لكنها تعاني من النقص لأنها لا تتعامل مع جانب اساسي في المسالة.
 المتظاهرون الغاضبون في داخل العالم الإسلامي و خارجه و الذين يضعون شرف نبي الإسلام, ليس فقط في منزلة اعلى من حرية التعبير, بل ايضا فوق حقوق الانسان بأكملها و كل القوانين المشرعة من البشر, تحركهم من دون شك دوافع مختلفة و يمثلون مواقف سياسية و اجتماعية و اخلاقية متنوعة. و لكن على الرغم من اختلافاتهم في الراي و القصد فانهم يؤكدون و يصرون على مكانة النبي في الاسلام. متسام على اي نقد. معصوم عن اي خطأ. بعيد عن اي سؤال او هجوم.

الدين عملية تاريخية
حسب رايي فانه من الصعب صياغة الاسئلة حول الوضع الراهن المتوتر, و من الاصعب الاجابة عليها اذا لم نأخذ الجانب الديني بعين الاعتبار. لذلك اسمحوا لي ان اكتب بعض الكلمات عن الدين, ليس كظاهرة ثابتة غير متغيرة, بل كعملية تاريخية. ان ما قد شكل التجربة المشتركة و التقاليد الاسلامية هي عوامل معقدة و متشابكة. هذا يدفعني الى التفاؤل الحذر.
الغضب المشتعل في النفوس من اجل النبي يتعلق بشكل واضح بدوغمائيات و تعاليم تم تطويرها في مرحلة من التاريخ الاسلامي بعد وقت طويل من وفاة الرسول. الدوغما التي تعتبر القرآن رسالة خالدة غير مخلوقة, و فكرة كمال الرسول و عصمته عن الخطأ هو زوج فلسفي تم ابتكاره في مرحلة اندلعت فيها حرب اهلية في زمن الخليفة علي بن ابي طالب. و قد تم دمج هذه الدوغما في العقيدة الاسلامية من قبل الخليفة المأمون في عام 827 و ذلك بعد ان استطاع احد الخصمين المتنازعين, الجانب الاموي (و يدعون اليوم بالسنيين) اين يهمش اتباع علي (الشيعة). و بعبارة اخرى فقد كان مسار تثبيت مركزية السلطة السياسية في الامبراطورية الاسلامية الجديدة العهد مرتبطا بعملية تجميد و تقييد الرسالة المقدسة و القضاء على كل التحديات الفلسفية في علم و تفسير الدين. كان هناك في ذلك الوقت مدرسة بارزة دعيت بالمعتزلة و يعرف عن اتباعها رفضهم لهذا المذهب البعيد عن العقلانية مما ادى لاختفائهم من الساحة الاسلامية.
و لكن ما لهذه القصة من القرن السابع و الثامن في بلاد العرب من وظيفة في مقالة عن اقتحام السفارات و غيرها من ردود الفعل العنيفة و الشاملة على فيلم ناقد للإسلام تم إنتاجه في الولايات المتحدة في عام 2011؟ إن لها غاية جوهرية ! تبعا لهذا المنطق فإن اي تهديد ل "قدسية" النبي يفسَر كمهاجمة لدعامة العقيدة الرسمية. في إطار هذه النظرة الدينية المتحجرة يعتبر كرتونا يصور النبي كإنسان عادي او يقلل من شانه هجوما على فرضيات الدين الاساسية.
لقد فكرت كثيرا في هذه المسالة في السنوات المنصرمة و اصبح واضحا بالنسبة لي انه لا بد من تحدي هذه الدوغما, ليس فقط لحل النزاع الحالي بين حق التعبير في مقابل حماية الدين, و لكن لتحرير التقاليد الإسلامية من قفص قد حصر الفكر و ادى للجمود الثقافي و الفلسفي لعدة قرون. هذا هو اكبر حاجز ضد تطوير فلسفة دينية إصلاحية, و دخول الافكار الليبرالية للمجتمعات و الثقافة الإسلامية.

استعمال المنطق لتحرير العقيدة
إن عملية منطقية بسيطة هي كل ما يلزم لتحطيم هذا الجدار الدوغمائي الذي يستند عليه عدد هائل من المؤلفات الكلاسيكية الاسلامية. لكن من المعروف ان المنطق ليس منهاجا مثاليا في مواجهة الافكار المحصورة في مجال ديني و روحي. على الرغم من ذلك ارى ان واجبي الاخلاقي يلزمني ان اواجه اهلي المسلمين بهذا التحدي. سوف التزم بالبقاء ضمن التراث الإسلامي, و لذلك لن استند على مصدر واحد غير إسلامي. إنني اعتقد جازمة اننا المسلمون لدينا ما نحتاجه من المعرفة و كل اداة لازمة للتحليل في ضمن تراثنا الثقافي. كل ما علينا ان نفعله هو ان نقرا بنظرة جديدة.
 القصة التالية موجودة في كتب التاريخ الاسلامي و هي معروفة من قبل اغلبية المسلمين.
قبل وقت قصير من معركة بدر التي وقعت في الجزء الغربي من شبه الجزيرة العربية (624) و بعد ان حدد النبي للقوات مواقعهم, سأله احد التابعين و اسمه حباب إن كان اختيار الموقع العسكري قد كُشف له من قبل الله ام انه كان من تخطيط النبي نفسه. اجاب النبي ان الموقع كان من اختياره. عندها قال حباب: "ايها النبي, هذا ليس بالموقع الصحيح".
بقية القصة تدل على ان النبي تبع نصيحة حباب و امر قواته بالمسيرة الى اقرب مصدر للمياه و منع العدو من الوصول إليه. هكذا, و نتيجة عن الخطة الجديدة, ربح المسلمون المعركة التي تعتبر نقطة تحول في حرب الاسلام ضد القبائل الوثنية.
النبي محمد اساء التقدير و اخطأ بالاختيار في وضع حرب خطير للغاية في مرحلة مصيرية في التاريخ الاسلامي. التوجيه السليم جاء من فرد في الامة الاسلامية و لم يأت مباشرة من الله. ماذا ينبغي ان يخبرنا هذا عن النبي و نشأة القرآن؟
إن كتابا سماويا يمكن نقله بدون ان يغير حرف واحد موقعه في حالة واحدة: إذا كان الناقل شخصية مقدسة معصومة عن الخطأ. و لكن إنسانا عاديا تم اختياره لنقل رسالة إلهية ينقل هذه الرسالة بلغة عصره و ليس بلغة ابدية.
إصلاح الدين و الفلسفة الاسلامية لا يتضمن رمي تراثنا و تقاليدنا في البحر, بل إنه يعني إنشاء مناهج للتفكير العقلاني و الجدلية المنطقية المثمرة. إن الإصلاح يعني رفض التقليد و التكرار الببغاوي.
علينا ان ننتهي عن اتهام العقلانيين بيننا بالزندقة و ان ننظر إليهم كمبدعين و مجددين. عندما نحرر ديننا من قيود التاريخ الخرساء و الدوغمائيات المؤدية للشلل تفقد الافلام السيئة و الكرتونيات البسيطة القدرة المدمرة لخلق احوال تشابه احوال يوم القيامة.